Dit is de set van over-the-top realityshow Jersey Shore.
Illustratie Eliane Gerrits

De kust van New Jersey heeft veel tegen zich. Om te beginnen de minachting van de rijken uit New York City. Zij nemen helikopters naar hun buitenhuizen in de exclusieve Hamptons op het puntje van Long Island. De enorme villa’s, waarvoor gauw een paar ton huur per maand wordt gevraagd, hebben ieder een privéstrand. Probeer daar als normaal mens op een warme dag maar eens een duik te nemen. Vrijwel onmogelijk. Nee, dan liever de kust hier vol amusementsparken, vakantiehuisjes en casino’s.

Dan is er het wereldwijde succes van Jersey Shore, de over-the-toprealityshow vol asociale Italianen met luidruchtige tattoos, veel alcohol en vechtpartijen. Met hoofdrolspeelster Snooki als donkerharige variant van onze blonde Britt Dekker, met even stupide uitspraken waarbij je je voortdurend afvraagt of het echt is of voor de bühne.

En alsof dat niet genoeg is, is de kust een mikpunt voor stormen. Er zijn geen duinen tussen de zee en de huizen, die rechtstreeks aan het strand zijn gebouwd. Sandy, de enorme orkaan die afgelopen oktober huishield, heeft nogal wat woningen en strandtenten kort en klein geslagen. De tv-beelden staan nog scherp op mijn netvlies. Mensen die zich van de waarschuwing de kust te verlaten niets aantrokken en met hun leven hun huis en nering probeerden te beschermen.

Alle reden dus om naar de kust af te reizen. Met een auto vol uitgelaten kinderen rijd ik oostwaarts tot de weg niet verder gaat.

De zee, eindelijk de zee. Die nooit aflatende golven, de krijsende meeuwen. Wat hebben we dit gemist sinds de laatste stop in Zandvoort. Alle kinderen zijn weer even zes. Ze duiken in de golven, graven elkaar in en melden zich uren later met enorme honger en verschrikkelijke dorst.

We zijn niet de enigen in het strandtentje, waar niets meer herinnert aan Sandy. Er is blijkbaar keihard gewerkt de afgelopen maanden. Breedgeschouderde Italiaanse jongens laten hun spieren en tattoos zien – veel kruisen en Maria’s – en de meisjes showen hun rondingen in bikini’s die op het randje zijn. Een grauw tienermeisje zit in een hoekje haar veel te dikke peuter Cheetos rechtstreeks uit het pak te voeren. Boven haar korte broekje zo’n rond buikje dat ze hier een muffintop noemen.

Zij lonkt naar de jongen achter de bar, die haar geen blik waardig keurt. De vette pizza aan de smoezelige tafel vult onze hongerige magen. Samen met een enorme beker cola een ongeëvenaarde combinatie. We worden bediend door de zus van Snooki die ons geheel volgens het script afsnauwt.

Jersey Shore is rouwrand, is Bruce

Springsteen, de rock-’n-rollbard die aan deze kust opgroeide. Hij schreef City of Ruins, een hartverscheurende kreet over de economische teloorgang van Ashbury Park, zijn muzikale geboorteplaats. Een lied dat hij vorig jaar opnieuw zong voor de slachtoffers van Sandy.

Jersey Shore is ook Chris Christie, de dikke, grofgebekte gouverneur van New Jersey, die er niet voor terugdeinsde keihard terug te schelden toen iemand zijn onderwijsbeleid bekritiseerde terwijl hij met zijn familie op de boardwalk liep. Maar Christie is ook de held van Sandy, die politieke vijand Obama omarmde en hem persoonlijk langs de verwoeste strandplaatsjes rondleidde.

Met zand tussen mijn tenen en een zilte smaak in mijn mond rijd ik naar huis. Het is stil op de achterbank.

Als ik het kustplaatsje verlaat, zie ik een groot bord. God bless America, God bless our Jersey Shore.

Ik weet dat ik gauw weer terug wil naar deze plek.

Verschenen in NRC Handelsblad, 30 juli 2013