Illustratie Eliane Gerrits

Voor de komende tijd hebben we genoeg petjes, sweatshirts, opschrijfboekjes, pyjamabroeken, koffiemokken en sleutelhangers. Alles versierd met het logo van de school van de kinderen. Ik kan ook een pizzaparty geven voor de hele buurt of een dagje schooldirecteur spelen en ik heb genoeg flosdraad, tandenstokers en tandpasta voor de komende tien jaar.

Al deze goede gaven zijn het resultaat van mijn bezoek aan het jaarlijkse schoolgala. Veel ouders kwamen opdraven, want de schoolkas moest worden gespekt, de schoolbibliotheek aangevuld, het sportveld opgeknapt en de jaarlijkse prom feestelijk aangekleed. Tijdens de ‘stille veiling’ werden we geacht ruim te bieden op de gul aangeboden spullen en gelegenheden. Dat deed ik dan ook enthousiast. Misschien iets te enthousiast, of in ieder geval te onervaren, want de volgende dag werd zo’n beetje de gehele inboedel van het gala bij ons thuis afgeleverd.

Ons schoolgala was maar een kleine vis in de zee van benefits en gala’s waar de maanden april en mei mee zijn gevuld. Bill Cunningham, de societyfotograaf van The New York Times, portretteert elke week in zijn pagina Evening Hours de deftigste gelegenheden. Daar staan ze dan te poseren, de elegante dames en gedistingeerde heren in hun prachtige couture en juwelen. De locaties zijn al even bijzonder: chique hotels als de Plaza en de Pierre, imposante musea en exclusieve privéclubs, zoals de Knickerbocker Club, waar je anders nooit binnenkomt.

Voor een typisch galadiner koopt men een ‘tafel’ en nodigt vervolgens gasten uit. Zo melden wij ons gepast uitgedost op een maandagavond bij een gala in het Time Warner-gebouw, hartje Manhattan. Na aankomst over een rode loper passeren we de paparazzistand. Een jongen in smoking pikt, niet geheel willekeurig, mensen uit de rij en leidt hen naar een platform, waar een batterij klikkende camera’s hen uitbundig begroet. Enkele gelukkigen mogen zelfs even naast Cameron Diaz staan, die haar glamour welwillend op hen laat afstralen. Want een feestje zonder beroemdheden is als friet zonder mayonaise.

Na de champagnetoast is het tijd om te gaan eten. De duurste tafels, met de meeste beroemdheden, kosten vanavond rond een ton. Niemand doet geheimzinnig noch bescheiden over die bedragen. Integendeel, het programmaboekje vermeldt precies wie wat heeft gegeven. Tijdens het sterrendiner worden we op een speciaal voor deze gelegenheid gemaakte Broadway-show getrakteerd, met een all star cast. Het publiek lijkt nergens van op te kijken. Het is blasé van al die gala’s.

Onderwijl heb ik uitzicht op Columbus Circle, dat als een levend decor voor de voorstelling dient. Een eindeloze stroom taxi’s draait als een geel lint rond het standbeeld, hoog op een zuil, in het midden van het plein. De avond valt en langzaam tovert het decor zich om tot een Melkweg vol witte en rode sterren. Net als ik wegdroom, kondigt een filantroop luidruchtig aan dat hij elke donatie op deze avond persoonlijk verdubbelt.

Half daas van de indrukken stappen we de nacht in. Voor de deur staat een volledig verkeerde, witte stretchlimousine, die onze vrienden voor ons hebben besteld. Van binnen is hij ingericht als een louche bar vol chroom en blauw licht. Langzaam banen we ons een weg door het verkeer in Manhattan, dat op dit middernachtelijke uur drukker is dan ooit, de Lincoln-tunnel in en dan de snelweg op.

Als we een uurtje later thuis zijn, gooi ik mijn galajurk op een stoel, trap mijn hakken uit en trek ik de comfortabele pyjamabroek van de schoolveiling aan.

Verschenen in NRC Handelsblad, 13 mei 2014